Երջանկություն: Արդյո՞ք բոլորդ գիտեք, թե ինչ է թաքնված այդ բառի ներքո: Արդյոք գիտե՞ք, թե ինչ է երջանիկ լինել, երջանիկ կյանք ունենալ…
Յուրաքանչյուրս յուրովի ենք հասկանում , թե ինչ է երջանկությունը: Մեկի համար իր կարիերան է, իր աշխատանքը, մյուսի համար ընկերները, գումարն ու խրախճանքը, մեկ ուրիշի համար ծնողներն ու ընտանիքը:
Շատ հաճախ մենք հանդիպում ենք մարդկանց, որոնք ժպտում են, և ինքներս մեզ մտածում, որ նրանք հավանաբար շատ երջանիկ են, մոռանալով, որ ժպիտը երջանկության չափանիշ չէ, որ մարդիկ շատ հաճախ ժպտում են` քողարկելու իրենց դժվար կյանքն ու դժբախտությունները: Նրանք ժպտում են, որպեսզի իրենց շրջապատող մարդկանց վրա չտարածեն իրենց կյանքի մռայլությունն ու դառնությունը: Նրանք ժպտում են , որպեսզի իրենց հարազատների դեմքին ժպիտ պարգևեն: Դա է երջանկությունը, երբ ինքդ, դժբախտ լինելով, կարողանում ես ժպտալ և ժպիտ պարգեվել դիմացինիդ, երբ ապրում ես ուրիշի համար, և ոչ ինքդ քո: Երբևէ մտածե՞լ եք, թե քանիսին եք ստիպել ժպտալ: Ապա մտածեք… Մի՞թե ձեզանից յուրաքանչյուրը իր կյանքում գոնե մեկ անգամ չի ստիպել ժպտալ իր ծնողներին, քրոջը, եղբորը, հարազատներին, իր ընկերներին, ինչու չէ նաև անծանոթներին: Դժվար է գտնել այդպիսի մեկին: Երջանկություը բոլորին է տրված, պետք է միայն նկատել, թե ինչպես է այն քեզ հետ ժպտում: Եվ ուրեմն բոլորս էլ յուրովի երջանիկ ենք:
Ասում են, երբ խուսում ես քո երջանկության մասին, հարկ է լինել զուսպ, այդ իսկ պատճառով հակիրճ հավելեմ. «Երջանկությունը չես պատմի, ինչպես չես պատմի սերը»:
